Wraz z rozwojem technologii oraz ciągłym wzrostem zapotrzebowania na pasmo przesyłania danych pojawiają się nowe typy interfejsów w urządzeniach sieciowych, takich jak przełączniki, routery, konwertery czy firewall.
Szybkość transmisji danych jest niezwykle ważnym czynnikiem dla interfejsu przełącznika Ethernet i zazwyczaj wynosi od 1G, 10G, 25G, 40G do 100G i więcej. Poniżej przedstawiamy niektóre główne typy interfejsów o wyżej opisanych szybkościach transmisji danych.
Najpopularniejsze z nich to zdecydowanie interfejsy SFP i SFP+.
Główne typy interfejsów w sieciach Ethernet:
RJ45
RJ45 (Registered Jack type 45) - standard dla złącza miedzianego; port RJ45 na przełączniku transmituje dane w sieci Ethernet z prędkościami 10/100/1000/10000 BASE, może być wykorzystywany w centrach danych do serwerów, sieci LAN. Standardowy kabel Ethernet najczęściej występuje w kategorii: kat. 5/5e/6/6a; jest często używany podczas podłączania dwóch portów RJ45.
GBIC
GBIC (Gigabit Interface Converter) - starszy typ interfejsu obecnie rzadko stosowany, oparty na standardzie Ethernet, używany do przejścia z medium światłowodowego na elektryczne, o konstrukcji hot swap. Wykorzystywany w sieciach Ethernet i Fibre Channel.
Moduł GBIC posiada złącze optyczne SC, transmituje dane do 1,25 Gb/s, współpracuje ze światłowodem wielomodowym i jednomodowym (2-włóknowym i 1-włóknowym), jest dostosowany również do pracy w technologii CWDM. Moduły te transmitują dane na odległość nawet 120 km.
Standard GBIC jest niezastrzeżony, został zdefiniowany przez radę Small Form Factory. Pierwsza publikacja wydana została w listopadzie 1995 r. Redaktorem technicznym był Robert Snively z Brocade Communications, a członkami rady byli AMP Incorporated, Compaq Computers, Sun Microsystems i Vixel Corporation.
SFP
SFP - z ang. Small Form-Factor Pluggable, interfejs o niewielkich wymiarach, dzięki czemu umożliwia uzyskanie większej gęstości portów niż GBIC. Dlatego nazywany jest również mini-GBIC. Używa się go do przejścia z medium światłowodowego na elektryczne. Interfejsy SFP wykorzystywane są nie tylko w sieciach Ethernet, ale również w sieciach SONET, Fibre Channel i innych standardach przemysłowych. Zapewniają przepływności od 100 Mb/s dla Fast Ethernetu do 4 Gb/s dla Fibre Channel.
Wkładki SFP posiadają złącza optyczne LC lub SC (dla transmisji optycznej) oraz złącze miedziane RJ45 dla Gigabit Ethernetu. Współpracują ze światłowodami wielomodowym i jednomodowym i są również dostosowane do pracy w technologii CWDM i DWDM. Transmitują dane na odległość nawet 200 km. Mają konstrukcję typu hot swap.
Wspierają funkcje diagnostyczne: DDM/DOM, umożliwiając monitorowanie parametrów pracy w czasie rzeczywistym. Dostarczają informacji na temat: mocy optycznej zarówno wypromieniowanej, jak i odbieranej, temperatury pracy, prądu polaryzacji i napięcia zasilania.
Moduły optyczne SFP są powszechnie dostępne w kilku kategoriach:
- SFP SX – długość fali 850 nm, odległość do 550 m,
- SFP LX – długość fali 1310 nm, odległość do 20 km,
- SFP EX – długość fali 1310 nm, odległość 40 km,
- SFP ZX – długość fali 1550 nm, odległość 80 km,
- SFP EZX – długość fali 1550 nm, odległość 160 km,
- SFP BX (zwany również BiDi) – długość fali 1550 nm/1310 nm (rzadziej 1490 nm/1310nm).
Dostępne są również moduły przeznaczone do pracy w systemach CWDM – 18 dostępnych kanałów zarówno dla II, jak i III okna transmisyjnego, oraz DWDM – 48 kanałów dla systemów pracujących z siatką 100 GHz i 96 kanałów dla tych pracujących z siatką 50 GHz. SFP 1000BASE-T – moduły SFP Gigabit Ethernet umożliwiające pracę z okablowaniem miedzianym.
SFP+
SFP+ (Enhanced Small Form-Factor Pluggable) - interfejs optyczny o niewielkich wymiarach. Tego typu interfejsy wykorzystywane są nie tylko w sieciach Ethernet, ale również w sieciach SONET, Fibre Channel i innych standardach przemysłowych. Zapewniają przepływności od 8 Gb/s (Fibre Channel) i 10 Gb/s (Ethernet) do 16 Gb/s Fibre Channel. Pierwsza specyfikacja SFP+ została opublikowana w 2006 roku, natomiast obecnie obowiązująca wersja 4.1 - w 2009 roku.
Wkładki SFP+ zarówno pod względem konstrukcyjnym, jak i możliwości diagnostycznych są niemal identyczne z wkładkami SFP.
Moduły optyczne SFP+ są powszechnie dostępne w kilku kategoriach:
- SFP+ SR – długość fali 850 nm, odległość do 300 m,
- SFP+ LR – długość fali 1310 nm, odległość do 10 km lub 20 km,
- SFP+ ER – długość fali 1550 nm, odległość 40 km,
- SFP+ ZR – długość fali 1550 nm, odległość 80 km,
- SFP+ BX– długość fali 1270 nm/1330 nm, odległość do 40 km.
Tak samo jak w przypadku wkładek SFP, również wkładki SFP+ mogą pracować zarówno w systemach CWDM, jak i DWDM.
XFP
XFP – interfejs 10 Gigabit Small Form Factor Pluggable. Ten typ interfejsu wspiera przepływności od 9,95 Gb/s do 11,1 Gb/s. Przeznaczony jest do pracy w sieciach SONET, Ethernet, a także OTN.
Specyfikacja XFP została stworzona przez XFP Multi Source Agreement Group (nieformalną grupę branżową, niewspieraną oficjalnie przez żadną instytucję). Pierwsza specyfikacja opublikowana była 27 marca 2002 roku, a upubliczniona 19 lipca 2002 roku (31 sierpnia 2005 r. wprowadzono do niej drobne zmiany). Przewodniczącym grupy XFP był Robert Snively z Brocade Communications Systems, a redaktorem technicznym - Ali Ghiasi z Broadcom.
Wkładki XFP posiadają złącza optyczne LC lub SC. Dostępne są zarówno modele pracujące z wykorzystaniem włókien jedno- i wielomodowych, jak i modele przeznaczone do pracy w systemach zwielokrotnienia falowego CWDM czy DWDM.
Moduły optyczne XFP są powszechnie dostępne w kilku kategoriach:
- XFP SR – długość fali 850 nm, odległość do 300 m,
- XFP LR – długość fali 1310 nm, odległość do 10 km lub 20 km,
- XFP ER – długość fali 1550 nm, odległość 40 km,
- XFP ZR – długość fali 1550 nm, odległość 80 km,
- XFP BX– długość fali 1270 nm/1330 nm. odległość 40 km.
XENPAK
XENPAK - standard opublikowany w 2001 roku przez MSA (Multi Source Agreement). Najnowsza wersja tego standardu - 3.0 - pochodzi z 2002 roku.
Moduły XENPAK posiadają złącza optyczne SC. Mogą również działać z kablami miedzianymi InfiniBand – posiadającymi złącza CX4 (osiągając maksymalny dystans 15 m). Mają konstrukcję typu hot swap.
Obecnie moduły XENPAK zostały wyparte przez mniejsze moduły takie jak XFP czy SFP+, zapewniające te same funkcjonalności.
X2
X2 – standard opublikowany w 2002 roku; powstał na bazie standardu XENPAK.
Moduły X2 mogą być wykorzystywane w sieciach 10 Gigabit Ethernet, SONET/SDH, Fibre Channel.
Podobnie jak pierwowzór XENPAK, również X2 został obecnie wyparty przez moduły XFP lub SFP+.
SFP28
SFP28 –interfejs 25 Gbit/s, który wyewoluował z wkładek SFP+. Na dzień pisania artykułu jest to moduł wykorzystywany zazwyczaj do połączeń 25 Gb Ethernet oraz 32G Fibre Channel.
QSFP+
QSFP+ (Quad Small Form-Factor Pluggable) - to najprościej rzecz ujmując, 4 wkładki SFP+ w jednej obudowie. Po stronie optycznej transmitują one sygnał po 4 niezależnych strumieniach 10 Gbps każdy.
Moduły QSFP+ dostępne są ze złączami MPO oraz LC. Moduł ze złączem MPO do transmisji danych wykorzystuje 4 pary włókien optycznych, podczas gdy moduł ze złączem LC posiada zabudowany multiplekser, który pozwala przesłać 4 niezależne transmisje, każdą na innej długości fali w tym samym włóknie. Moduły w tym formacie umożliwiają realizację połączeń z wykorzystaniem włókien zarówno multimodowych, jak i singlemodowych. Na dzień pisania artykułu najdłuższe zasięgi, jakie możemy uzyskać przy ich wykorzystaniu, to około 30 km.
QSFP28
QSFP28 - tak jak moduł QSFP+ łączy w sobie 4 moduły SFP+, tak moduł QSFP28 łączy w sobie 4 moduły SFP28. Umożliwia on transmisję danych w jednym z dwóch standardów, tj. 100 GbE i/lub OTU4. Moduły w tym formacie pozwalają realizować połączenia, wykorzystując 1 lambdę 100 Gbps, 2 lambdy 50 Gbps lub 4 lambdy 25 Gbps. Pozwalają one uruchamiać usługi zarówno w oparciu o włókno jednomodowe, jak i wielomodowe oraz realizować transmisję na dystansie nawet do 80 km, bez wykorzystywania zewnętrznych wzmacniaczy optycznych.
CFP/CFP2/CFP4 100G
CFP/CFP2/CFP4 100G - interfejs wspierający przepływność od 103,1 Gb/s do 111,8 Gb/s. To moduły, które jako pierwsze na rynku pozwoliły przekroczyć granicę 100 Gbps. Ze względu na rozmiar i pobór mocy jest to technologia, która zwłaszcza w przypadku transmisji realizowanych punkt-punkt z wykorzystaniem włókien jedno- czy wielomodowych przegrywa na rzecz wkładek QSFP28. Są one natomiast jedynymi modułami typu hot-swap, które umożliwiają realizację połączenia z wykorzystaniem technologii koherentnej, zarówno z prędkością 100 Gbps, jak i 200 Gbps. Dostępna obecnie technologia nie pozwala na tyle obniżyć zapotrzebowania takich modułów na energię elektryczną, aby możliwe było ich zamknięcie w obudowie QSFP28.
Nie chcesz przegapić kolejnych artykułów Zapisz się do newslettera lub polub nas na:
